środa  26 lutego
  A A A
WERSJA STANDARDOWA  PL  MAPA  PL EN DE RU

TELEADRESY


WYDARZENIA

Luty
PN WT ŚR CZ PT SO ND
27 28 29 30 31 1 2
3 4 5 6 7 8 9
10 11 12 13 14 15 16
17 18 19 20 21 22 23
24 25 26 27 28 1 2

Najbliższe zaproszenia:

Zgłoś imprezę
Turystykapowrót do listy

Obelisk upamiętniający żołnierzy 28. Pułku Strzelców Kaniowskich poległych w sierpniu 1920 r. w Zamostkach Wólczyńskich

Na wschodnich "kresach" gminy Nieporęt, pomiędzy Zamostkami Wólczyńskimi, a Wólką Radzymińską, przy drodze nr 631 zachował się obelisk upamiętaniający żołnierzy 28. Pułku Strzelców Kaniowskich poległych tu w sierpniu 1920 r. Ten skromny pomnik odsłonił 14 września 1924 r. prezydent II RP Stanisław Wojciechowski, a poświęcił go arcybiskup warszawski Aleksander Kakowski. Inskrypcja na pomniku upamiętnia kpt. Stefana Pogonowskiego - dowódcę I batalionu 28. PSK, kpt. Benedykta Pęczkowskiego - dowódcę 6. kompanii oraz 18 żołnierzy poległych tu rankiem 15 sierpnia 1920 r. Batalion kpt. Pogonowskiego został skierowany pod Radzymin w wyniku ważnej dla przebiegu Bitwy Warszawskiej narady 3 generałów. Po południu 14 sierpnia 1920 r. w legionowskich koszarach spotkali się gen. Józeg Haller, dowódca Frontu Północnego, z dowódcą 1. Armii gen. Franciszkiem Latinikiem oraz gen. Lucjanem Żeligowskim, dowódcą stacjonującej tu 10. Dywizji Piechoty. Ustalono wówczas, że 10. DP wraz z 28. PSK nie zostanie skierowana pod Modlin, jak dotychczas planowano, tylko przystąpi do odbicia Radzymina z rąk Rosjan.

Zadanie stopniowo zostało wykonane, a żołnierzy poległych na polu chwały macierzysty pułk upamiętnił na cmentarzu poległych w Radzyminie i pomnikiem z piaskowca pod Zamostkami. Obelisk zachował się do czasów współczesnych. Nosi wiele śladów po pociskach, a zamiast przedwojennej kuli z piaskowca wieńczy go krzyż. Przy pomniku przechodzi obecnie szkal rowerowy II linii obrony im. ktp. S. Pogonowskiego. BIegną tędy również dwa szlaki piesze.

Źródło: J. Szczepański "Powiat Legionowski. Przewodnik Subiektywny"


Pomnik ku czci Legionistów Marszałka Józefa Piłsudskiego

Internowanych oficerów legionowych upamiętnienia dziś pomnik w Białobrzegach wystawiony staraniem władz gminy Nieporęt i odsłonięty w czerwcu 2004 r. Obelisk jest repliką pomnika z 1931 r. Poza oddaniem hołdu pełni ważną funkcję... wyjaśniania historii. Jak wiadomo obóz został założony w budynkach koszarowych w Beniaminowie. Jednak po II wojnie ich nazwę Białobrzegi. Dlatego do dziś wiele osób myli rzeczywiste miejsce internowania legionistów z położonym 2,5 km dalej fortem w Beniaminowie.

Źródło: J. Szczepański "Powiat Legionowski. Przewodnik Subiektywny"


Kapliczka w Rembelszczyźnie

Kapliczka w Rembelszczyźnie wybudowana została w 1952 lub 1953 roku. Trudno teraz po latach ustalić dokładną datę. Stawiał ją już nieżyjący Franciszek Sarnecki z synem Zdzisławem. Fundusze na budowę pochodziły z tzw. polowań. Myśliwi polujący na terenie konkretnej wsi, wpłacali określoną kwotę na jej rzecz. Mieszkańcy Rembelszczyzny przeznaczyli te fundusze na wybudowanie kapliczki. Terenu użyczyła rodzina Państwa Rębelskich. W latach pięćdziesiątych kapliczka stanęła w miejscu spokojnym i cichym. Wraz z upływem lat rósł ruch samochodowy, modernizacja skrzyżowania nadszarpnęła konstrukcję, pogoda też nie pozostała bez wpływu na jej stan. Konieczne stało się odnowienie.

Sołtys Wojciech Szybowski, Rada Sołecka Rembelszczyzny i osoby zainteresowane losem kapliczki podjęli decyzje o rozpoczęciu prac remontowych. Fundusze na ten cel przekazały bezinteresownie osoby prywatne i firmy działające na terenie sołectwa. Kapliczka została odnowiona zgodnie z oryginałem, wzmocniono jej konstrukcję i dodano blasku. Na uroczystość poświęcenia, której dokonał ksiądz Piotr Jędrzejewski przybyli mieszkańcy nie tylko Rembelszczyzny, ale i innych miejscowości, Wójt Gminy Maciej Mazur, radni, sołtysi i przedstawiciele firm.

Źródło: nieporet.pl


Forty w Beniaminowie

Fort w Beniaminowie został wybudowany przez Rosjan na przełomie XIX i XX wieku, jako fort łączący Twierdzę Zegrze z Twierdzą Warszawa. Prace budowlane najprawdopodobniej rozpoczęto w 1904 roku. Projektantem fortu, jak też i fortu Dębe, był gen. Wieliczko. Spod jego ręki wyszły projekty nowoczesnych (jak na tamte czasy) budowli. W 1904 roku fort uzyskał zdolności bojowe. Dalsze prace trwały do czasu wybuchu wojny rosyjsko-japońskiej. W wyniku reformy z 1909 roku zaprzestano dalszych prac budowalnych i obiekt nigdy nie został ukończony.

Fort Beniaminów położony jest na linii Warszawa-Zegrze (6km od Zegrza). Miał bronić tej linii razem z czterema innymi fortami. Dwa z nich: Wawer i Kawęczyn, zostały wzniesione w latach 1892-1893 w ramach Twierdzy Warszawa. Natomiast pozostałe dwa forty w Pustelnikach i Maciołkach nigdy nie doczekały się realizacji. Ich budowę zaprzestano na oczyszczeniu przedpola i przygotowaniu dróg fortecznych. W 1909 roku podjęto decyzję o likwidacji Twierdzy Warszawa. Na początku zlikwidowano umocnienia po praskiej stronie Wisły (m.in. forty: Kawęczyn i Wawer). Fort w Beniaminowie w 1913 roku został rozbrojony, ale nie został wysadzony w powietrze. Nie dokończono także jego budowy.

3 sierpnia 1915 roku, podczas I wojny światowej, zapadała decyzja o opuszczeniu Twierdzy Warszawa. Wszystkie istotne elementy twierdzy zostały wysadzone w powietrze. Garnizon Rosyjski oddał Warszawę bez jednego wystrzału. Fort w Beniaminowie został więc zajęty przez Niemców bez walki. Automatycznie został włączony do linii obronnej "Bruckenkopf Warschau", biegnącej po linii Warszawa-Zegrze. Niemcy dostali w swoje ręce teren doskonale przygotowany do obrony przez rosyjskich inżynierów. W roku 1917 w pobliskich koszarach wybudowanych na potrzeby fortu (obecnie Białobrzegi) byli internowani oficerowie Legionów Polskich, którzy z odmówili złożenia przysięgi na wierność cesarzowi niemieckiemu. Wśród internowanych znajdował się także późniejszy dowódca Armii Krajowej Stefan Grot-Rowecki.

W czasie wojny polsko-bolszewickiej w 1920 roku fort był obsadzony przez polskie legiony. Okoliczne tereny stanowiły przedpole Warszawy. 16 sierpnia Rosjanie próbowali go zdobyć, lecz się to im nie udało.

W trakcie II wojny światowej Niemcy ponownie zajęli fort i umocnili linię Warszawa-Zegrze. W Beniaminowie powstał obóz dla jeńców radzieckich: Stalag 368. Podczas wyzwalania Polski fort Beniaminów został zbombardowany przez Rosyjski samolot. W 1944 roku, po zdobyciu przez Rosjan, został częściowo wysadzony. Wtedy to powstały jedyne uszkodzenia fortu. Zniszczono wszystkie kaponiery i tradytory.

Po wojnie teren zajmowało przez pewien czas wojsko. Następnie znajdowała się tutaj pieczarkarnia. A teraz, już od kilku lat, fort jest pusty i czeka na eksplorację. Obiekt znajduje się pod opieką konserwatora zabytków. Teren fortu upodobali sobie studenci Wydziału Mechanicznego Energetyki i Lotnictwa Politechniki Warszawskiej - corocznie na wiosnę urządzają sobie tutaj piknik.

Ziemno-betonowy fort wybudowano na planie nieregularnego pięcioboku. Jest to standardowy projekt inż. Wieliczki dostosowany do warunków terenowych. Przez to fort ma kształt asymetrycznego trapezu. Szyja jest oparta w kierunku zachodnim, natomiast cały fort kieruje się w stronę północno-wschodnią. Obiekt posiadał jeden wał dla artylerii i dla piechoty. Jest on aktualnie trochę zniszczony w kilku miejscach. Koszary, wybudowane w szyi fortu, były bronione przez kaponierę szyjową. Kaponiera ta niestety została zniszczona, jak też część środkowa koszar. Koszary są połączone z wałem za pomocą poterny z czterema wyjściami na dziedziniec fortu. Poterna jest przykryta nasypem ziemnym i lekko skręca na południe, dzieląc teren fortu na dwie części (większą północną i mniejszą południową). Przy wale prawego czoła poterna łączy się ze schronem pogotowia dla artylerzystów. W barkach fortu były dwa wolnostojące tradytory (po jednym na południu i północy). Pozostały po nich tylko zwały betonu.

Fort posiada oczywiście fosę. Była ona broniona przez kaponierę na wschodzie i dwie półkaponiery (północna i południowa). Żadna z kaponier nie przetrwała do naszych czasów natomiast galeria przeciwskarpowa nie została nigdy wykonana. Kaponiery były połączone z dziedzińcem za pomocą potern z wyjściami w wale. Aktualnie istnieje tylko poterna środkowa, chociaż prowadzi do nieistniejącej kaponiery. Po pozostałych poternach nie pozostały nawet wejścia. Wejścia do potern zabezpieczone zostały przelotniami i posiadały magazyny dla artylerii. Nad wejściami wybudowane były schrony pogotowia dla artylerzystów. Pomiędzy schronami a magazynami znajdowały się windy do podawania amunicji do działek. Na samym wale usytuowane zostały stanowiska dla działek przeciwszturmowych. Po stanowiskach nie ma teraz nawet śladu. Być może do rozpoczęcia wojny nie zostały wybudowane.

Teren fortu w Beniaminowie nie jest porośnięty drzewami czy krzakami (co często dotyka tego typu budowle). Łatwo więc odszukać wszystkie elementy fortu i rozpoznać ich przeznaczenie. Szkoda, że nie istnieją w nim podziemne chodniki, które znacznie podniosłyby jego atrakcyjność. Na szczęście okolica budowli nie należy do zbyt uczęszczanych, więc ilość śmieci na jego terenie można uznać za znośną.


Dzika Plaża

Plac zabaw na Dzikiej Plaży w Nieporęcie
Urszula Górska

Teren rekreacyjno – wypoczynkowy „Dzika Plaża” jest szczególnym miejscem na mapie gminy Nieporęt, a także całego powiatu legionowskiego.

Zagospodarowanie całości terenu rozpoczęło się w 2009 roku. Wybudowany został budynek socjalno-techniczny z sanitariatami i pomieszczeniami dla ratowników. Powstały ścieżki spacerowe, a wzdłuż nich stanęły ławeczki dla spragnionych chwili odpoczynku. Dzięki oświetleniu miło spędzić czas można także wieczorami. Sama plaża została powiększona, poprzez dosypanie piasku. Z myślą o najmłodszych powstał plac zabaw z kolorowymi zestawami sprawnościowymi. Również rodzice nie będą się nudzić. Nie spuszczając z oka swoich pociech, mogą skorzystać ze znajdującej się tuż obok placu zabaw urządzeń siłowni na świeżym powietrzu. Powstanie mola, którego budowę zakończono w czerwcu 2010 r. stanowiło dopełnienie prac związanych z zagospodarowaniem terenu, jakie od 2009 r. były systematycznie prowadzone na „Dzikiej Plaży”. Molo o konstrukcji żelbetowo-drewnianej, spełniające funkcję ciągu spacerowego, miejsca imprez rekreacyjnych ma 30 metrów długości i 6 metrów szerokości. Dzięki specjalnemu podjazdowi jest przyjazne dla osób niepełnosprawnych.

Uroczyste otwarcie terenu rekreacyjno – wypoczynkowego odbyło się wraz z początkiem wakacji w 2010 r. Od tamtego czasu „Dzika Plaża” cieszy się coraz większym uznaniem i sympatią wśród mieszkańców oraz gości odwiedzających to miejsce. Pięknie zagospodarowane tereny zielone, nasadzone rośliny i krzewy ozdobne oraz zachowane wspaniałe stare drzewa dopełniają urody całemu obiektu. To doskonałe miejsce do rodzinnych spacerów i rekreacji nad wodą zarówno dla mieszkańców gminy, jak i odwiedzających nas gości.

Warto wspomnieć, że kąpielisko przy Dzikiej Plaży w Nieporęcie jako jedyne w powiecie i jedno z dziewięciu na Mazowszu spełnia obecnie rygorystyczne wymogi ministra zdrowia i jest zarejestrowane jako kąpielisko. Zmiana obowiązujących przepisów prawnych spowodowała drastyczny spadek ilości kąpielisk na Mazowszu. Rozporządzenie ministra zdrowia zmusiło organizatorów do zgromadzenia odpowiednich dokumentów, przeprowadzenia badań wody na własny koszt. Ze względu na znaczny stopień trudności tylko 9 właścicieli kąpielisk podjęło się tego zadania i z sukcesem je zakończyło. Wśród nich jest Gmina Nieporęt i kąpielisko przy Dzikiej Plaży w Nieporęcie.

W sierpniu 2010 r. Gmina Nieporęt została finalistą Ogólnopolskiego Konkursu „Modernizacja Roku 2009'' za rewitalizację części wybrzeża Zalewu Zegrzyńskiego pn. Dzika Plaża w Nieporęcie. Jury Konkursu doceniło warunki stworzone w tym miejscu dla wypoczynku i rekreacji. Z końcem czerwca 2011 r. na „Dzikiej Plaży” uruchomiono wypożyczalnię rowerów, która powstała w ramach partnerstwa Gminy Nieporęt z Miastem Legionowo, w ramach realizacji programu „Aktywne Legionowo”.

Do ciekawostek należy fakt, że „Dzika Plaża” została ujęta jako jeden z przystanków na odtwarzanym historycznym Szlaku wodnym Króla Stefana Batorego – z udziałem mola jako przystani. Szlak ten, o znaczeniu międzynarodowym, urasta do roli jednego z najważniejszych wodniackich przedsięwzięć turystycznych na terenie kraju.

Źródło: nieporet.pl


 

publikuj:

POLECAMY
         Dwumiesięcznik Informator Powiatu Legionowskiego

Otwarte Mistrzostwa Mazowsza
Samorządów w Piłce Nożnej

Piłkarska Liga
Powiatu
Legionowskiego

 

Oficjalny portal turystyczny regionu
Jeziora Zegrzyńskiego

   
Turystyczny Szlak Patriotyczny
Polski Walczącej

 
 

Informator
Powiatu Legionowskiego